حق جلوہ و حق شانی بہ شکلِ نُورانی
قُربانِ جمالِ تُو ، حواسِ انسانی
اے مرکزِ محبُوبی ، یہ کَنعانِ خُوبی
اقلیمِ نِکوئی را ، مُبارَک سُلطانی
ناز بہ تو دانائی ، ز فَرطِ آگاہی
زیبد بہ تُو دارائی کہ شمسِ خُوبانی
تُو شمسِ سِیال اَستی ، سُلیماں ؒ تمکینی
دادند تُرا تاجے ، زفقرِ سَلمانی
ہَستند حیا طبعاں ، بہ پیشت سَر افگن
سُودند ادب اَصلاں ، بخاکت پیشانی
اسرارِ طریقت را، وجودت تشریحے
بیدار نگاہاں را، کتابِ عرفانی
ہر کس کہ دَمے ورزد ، خیالِ رُویت را
گردد دلِ اُو روشن ، ز نُورِ ایمانی
گر بے سرو سامانم ، ندارم اندوہے
کز بہرِ تہی دستاں ، تُو ساز و سامانی
سطحِ کہِ و مِہ باشد ، بچشمِ تو یکساں
درویش و غنی را ہم سراپا اِحسانی
ہر گز ندہم دَستے ، بدستِ ہر پَستے
نازم کہ بود دستم ، بدستِ لاثانی
دارو دلم از فطرت ، نیازِ مقبولاں
اے خواجہ قبولم کن برائے دربانی
در حِیطہء تحریرم ، نیا ید اوصا فت
آنگُشت بدندانم ، بہ کُنجِ حیرانی
چُوں مہرِؒ علی جوید، نصیؔر از درگاہت
فیصلے کہ بہ اُو دادی ، ز شاہِ جیلانی
شاعر کا نام :- سید نصیرالدیں نصیر
کتاب کا نام :- فیضِ نسبت